ตัวรู้ ฉนวนกันทุกข์

ถ้าไม่มีตัวรู้ ก็จัดการจิตไม่ได้

แยกวิญญาณออกมาเป็นตัวรู้

เปลี่ยนอารมณ์เป็นตัวรู้

เราต้องไปตอกย้ำศรัทธา
และความเพียรของเราเอง
เพื่อที่จะไปเพิ่มพูนตัวรู้
หรือตัวสติให้เป็นนิสัยใหม่

นิสัยเก่าเราคือความ เผอเรอ
จับจด ฟุ้งซ่าน เพลิดเพลิน
สนุกสนาน หงุดหงิด โมโห

แต่ถ้าหากว่าตัวรู้เราเข้มแข็งแล้ว
สิ่งเหล่านี้มันก็ถูกตามรู้
เปลี่ยนตัวความรู้สึกเหล่านี้
ให้เป็นตัวรู้ให้หมด

และตัวรู้นี้ก็จะเปลี่ยนแปลงเป็นปัญญา
มันถึงจะเปลี่ยนแปลงสัญชาตญาณ
ให้เป็นปัญญาญาณได้

แต่ถ้าไม่มีสิ่งเหล่านี้เข้ามากระทบ
เราจะไม่มีวัตถุดิบเลย
เหมือนเราจะผลิตของชิ้นนึง
ต้องมีวัตถุดิบ

อารมณ์ต่างๆที่มากระทบ
มันเป็นวัตถุดิบ

หน้าที่ของเราคือ
ขยันเปลี่ยนตัวไม่รู้ให้เป็นตัวรู้
ขยันเปลี่ยนตัวเผลอให้เป็นตัวไม่เผลอ
ขยันเปลี่ยนสัญชาตญาณให้เป็นปัญญาญาณ
สิ่งที่มันมีอยู่แล้วตลอดเวลา

แต่เราจะทันมั้ย เราจะไวพอมั้ย
เราจะชัดเจน เราจะแม่นยำพอมั้ย
ตรงนี้ขึ้นอยู่กับศรัทธาและความเพียร

อารมณ์ไม่มีจริง

จิตไม่ใช่ตัวรู้

จิตกับตัวรู้เป็นคนละตัว
จิตรับอารมณ์เข้าไปสั่งสม
เพื่อเป็นตัวสังขาร

แต่ตัวรู้เป็นตัวของมันล้วนๆ
เป็นวิญญาณ หรือญาณ

จิตแปลว่าสั่งสม
เก็บสิ่งที่ได้รับรู้เข้ามา
เป็นตัวของมันเอง
และพร้อมที่จะปรุงแต่งได้ตลอดเวลา

แต่วิญญาณเป็นตัวรับรู้
และแยกอารมณ์ต่างๆออก
เหลือแต่ญาณล้วนๆ
เป็น pure mind

ท่านจึงกล้าบอกว่าไม่มีจิต
เป็นสุญญตา คือว่างจากจิต

คำว่าจิตว่าง
ที่ถูกควรจะเป็นว่างจากจิต
เพราะไม่มีจิต มีแต่ตัวรู้

เปลี่ยนนิสัยด้วยตัวรู้

นิสัยเก่าเราคือเผอเรอ จับจด ฟุ้งซ่าน

สนุกสนาน หงุดหงิด โมโห

แต่ถ้าตัวรู้เข้มแข็งแล้ว

สิ่งเหล่านี้จะถูกตามรู้

เปลี่ยนตัวรู้สึกเหล่านี้ เป็นตัวรู้ให้หมด

และตัวรู้นี้ก็จะเปลี่ยนเป็นปัญญา

มันถึงจะเปลี่ยนสัญชาตญาณ

เป็นวิปัสสนาญาณได้

ตัวรู้ไม่ใช่ความสงบ

ถ้าเรายังไม่เห็นผลอะไรชัดเจน
เราก็เบื่อบ้าง อยากบ้าง สลับกันไปเรื่อยๆ
แต่ให้เราดูสิ่งที่เกิดขึ้น สุขบ้าง ทุกข์บ้าง
ความคิดมันน่าเบื่อหน่ายจริงๆ

ถ้าเมื่อไรคนเริ่มเบื่อหน่ายความคิดปรุงแต่ง
นั่นแหละเป็นทางแห่งพระนิพพาน
อันเป็นธรรมหมดจด

แต่ถ้าเมื่อไรเรายังสนุกกับความคิด
สนุกกับความสงบ
เราก็ยังแสวงหาเรื่อยไป

เพราะความคิดกับความสงบ
มันเสมือนเป็นคนละอย่าง
แต่จริงๆแล้วมันก็อันเดียวกันนั่นแหละ
ความฟุ้งซ่านกับความสงบมันอันเดียวกัน
แต่มันอยู่กันคนละขั้วเท่านั้นเอง

ตรงนี้เป็นความสงบ ตรงนี้เป็นความคิด
มันก็เป็นอันเดียวกันนั่นแหละ
ขี้นอยู่กับว่า เมื่อไรเราจะใช้ขั้วไหนเท่านั้นเอง
แต่เราต้องไปสร้างตัวรู้อีกตัวหนึ่ง
ที่มันไม่ใช่ความคิดและไม่ใช่ความสงบ
มันคือตัวรู้ หรือตัว awake
มันเป็นตัวของมันเอง

เหนือจิตคือตัวรู้

เพราะจิตเป็นตัวสั่งสม
ความรู้ ความจำ อดีต อนาคต
ทั้งหมด เรียกว่าจิต
คือภาวะที่สั่งสมอารมณ์

แต่ที่เหนือกว่าจิตนั้น คือตัวรู้
เมื่อรู้สึกตัว เมื่อนั้นก็ว่างจากจิต

นั่นคือมีสติสัมปชัญญะ
เข้าไปทำหน้าที่แทน
เอาสติ สัมปชัญญะ ปัญญา
เข้ามาทำงานแทนจิต

จิตมันจะต้องรวมเอา
รูป เวทนา สัญญา สังขาร
วิญญาณเข้าด้วยกัน

แต่ถ้าสติ สมาธิ ปัญญา
อยู่เหนือจิต
ก็คือมีตัวรู้อยู่เหนือจิต

เมื่อมีจิต
มันก็ต้องมีการสร้างภาพ
และความคิด

ถึงแม้ว่าจะเป็นนามรูปก็ตาม
มันจะต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขของ
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

แต่เมื่อใด สติ สมาธิ ปัญญา
ออกมาเป็นความรู้สึกตัวทั่วพร้อม
มันก็อยู่เหนือเงื่อนไขของอนิจจัง
ท่านจึงเรียกว่า ”อมตธรรม”
มันก็คือตัวรู้นี้เอง

เราจึงต้องสร้างตัวรู้นี้
ให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น
แต่เมื่อมันยังไม่สมบูรณ์
แน่นอน การรบกวนของจิต
ก็ต้องมีอยู่

เรามักจะสับสนเรื่องภาษา
ใช้พูดว่าจิตบ้าง สติบ้าง

ดังนั้น พยายามฝึกฝนไปเรื่อยๆ
ถ้าเราเห็นอานิสงส์มากขึ้น
มันจะไม่ท้อ